Om kristallen te kunnen vormen is de aanwezigheid van titaandioxide in het glazuur een voorwaarde. Deze grondstof "zaait" de kristalkiemen die vervolgens (bij een goed "over-klimaat") kunnen uitgroeien tot kristallen. De aanwezigheid van zink in het glazuur is cruciaal voor de kristalvorming.
Maar alleen met de aanwezigheid van deze ingrediënten in het glazuur zijn we er niet. Er is ook een speciaal stookproces nodig om kristallen te laten ontstaan in het glazuur. Normaal gesproken wordt een glazuur verhit tot het smeltpunt en daarna koelt de oven op natuurlijke wijze af. Bij een kristalglazuur wordt de oven na het bereiken van de smelttemperatuur (ca 1260-1285 graden) zo snel als mogelijk is afgekoeld tot ca. 1000-1100 graden. Tijdens dit snelle afkoelen ontstaan kristalkiemen in het glazuur. Door vervolgens die temperatuur enkele uren vast te houden krijgen deze kristalkiemen de kans zich in patronen te verbinden. Daardoor groeien de kristallen. Het proces van opstoken, versneld afkoelen en vasthouden van de temperatuur wordt enkele malen herhaald, waardoor de kristallen steeds groter groeien.
Een kristalglazuur is zeer vloeibaar. Tijdens het stoken in de oven loopt het daardoor van de keramiek af. Het voorwerp wordt daarom op een vanger geplaats die na het stoken zeer zorgvuldig verwijderd moet worden door het glazuur te verhitten met een brander.
